Denkend aan India duizelt het getallen. Alles is er meer en groter. Een ontwikkelingsland dat sneller dan denkbaar transformeert in een mondiale krachtpatser.
De 4e economie ter wereld met een middenklasse van 300 miljoen, meer dan de hele bevolking van de VS. Een land waar 1 op de 3 ondervoede kinderen in de wereld woont en niet minder dan 15 miljoen van haar inwoners extreem rijk is.
Economisch gaat alles in mega. In 1991 werden er in India 150.000 auto’s verkocht, vorig jaar 10 miljoen. Het aantal mobiele telefoons stijgt maandelijks met 3 miljoen. In 2007 gingen er 72 miljoen mobieltjes over de toonbank. 180 miljoen huishoudens hebben televisie (in de VS 100 miljoen). In minder dan 2 decennia steeg het aantal TV-kanalen van een handvol naar 350.
Als columnist wordt je geacht overal een mening over te hebben. Als het om India gaat is dat niet zo simpel. Zakendoen met Indiërs is, zo weet ik uit ervaring, vaak gecompliceerd. Net als veel andere Aziaten zijn ze te vriendelijk om uw humeur te ontregelen met de mededeling dat de overeengekomen levering niet op tijd zal worden verscheept. Dat merkt u pas als het zover is. Wat u begrepen had als een afspraak wordt later uitgelegd als het begin van een gesprek. Aan de andere kant spreken 350 miljoen Indiërs Engels en is de zakelijk communicatie daarmee zelden een probleem. Ook qua infrastructuur doet India het goed, om over de ondernemersmentaliteit maar te zwijgen. In iedere Indiër schuilt een entrepreneur en ook op het mondiale toneel weert men zich steeds meer. Onze eigen Hoogovens, al weer heel wat jaartjes bekend als Corus, is sinds kort in handen van Tata. Een clubje van 350.000, over tal van branches verdeelde, werknemers en vorig jaar een winst van 62 miljard USD.
De grote zorg zit in die onstuimige groei. Over 25 jaar zal India naar verwachting 1,6 miljard inwoners hebben die allen enige vorm van welvaart zullen nastreven. Geen ander land ter wereld zal die voortgaande industrialisering en consumentenvraag meer merken. Een overweldigend energie- en milieuprobleem lijkt onafwendbaar. Daarnaast woont 70% van de bevolking op het platteland en is arm tot zeer arm. Omdat de banken niet thuis geven is kredietverlening aan boeren is in handen van woekeraars. Schandalig hoge rentes maken de situatie zo uitzichtloos dat zelfmoord op grote schaal voorkomt. Boeren zullen in toenemende mate naar de steden trekken. Nog veel bedreigender is het reële gevaar dat als de situatie van de armen niet verbetert, zij massaal in opstand zullen komen en de economie en samenleving totaal zullen ontwrichten. Als India is staat zal zijn het milieu te beschermen en de armen te betrekken in de economische groei, dan is er een enorm perspectief. Of dat lukt…… Ik houd mijn hart vast.
Deze tekst is in oktober 2008 geplaatst als column in Ondernemen.in Magazine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten