De dag is spoedig verkopen. De vlucht niet vertraagd, al heel wat tegenwoordig.
Het resultaat van de inspanningen en afspraken op de beurs is eigenlijk boven verwachting.
Denemarken is het enige land in Europa waar we, op een enkele incidentele order na, nauwelijks verkoop hebben. Dat moet nu maar eens veranderen.
Op naar het hotel. Eerste tegenvaller. De kamer heeft een formaat dat je er nog geen erectie kunt krijgen en dat voor een prijs waarvoor dit probleem, als je dat wilt, moeiteloos kan worden opgelost.
Het doet mij denken aan ons hotel in Frankfurt waar je vanuit je bed kunt, nee moet, douchen.
Sowieso bekruipt mij een dejavu-gevoel. Zondagavond moet je thuis zitten en met je voeten op tafel Studio Sport kijken, dus niet op onbestemde plekken in de wereld rondhangen.
Zoals, al weer jaren geleden, ik op een zondagavond naar Katowice (het trieste industriecentrum in het zuiden van Polen) vloog.
Ik werd van het vliegveld gehaald door een vertegenwoordiger die geen woord over de grens sprak, maar wel de opdracht had om goed op mij te passen. Waar ik ook ging hij zag mij wel, ik hem niet.
Maar vanavond Herning. Voor die enkeling die niet weet waar dat ligt, midden Jutland.
Hotel bullshit, dan maar een borrel drinken en een lekker hapje eten. Maar ook dat is Zutphen op zondag. U kent dat niet, ik maar al te goed. Ik kan kiezen uit één kroegen en in het enige restaurant dat ik tot dusverre ben tegengekomen kost een dagmenuutje meer dan mijn retourticket Denemarken.
Maar het tij keert. “Hiernaast is een aardig restaurant meneer, Mongolisch (of is het Mongools?), niet te duur”. Laat ik het maar proberen. Ik heb weinig keus en veel trek.
De inrichting is mooi. Opvallende kleuren. Donker blauw en licht groen, heel creatief tot in de details doorgevoerd. Aan het tafeltje tegenover mij zit een heer opvallend intiem te zijn met zijn dochter, of in ieder geval iemand die het qua leeftijd zou kunnen zijn. Links van mij zit Kojak zijn oorlellen te trainen. Kilootje of 5 aan iedere kant. Hij is in gezelschap van een vogel met een staartje. Niets tegen mannen met staartjes. Staat soms heel charmant, maar minder als je tegen de 60 loopt en je haar net zo beroerd groeit als het mijne.
Aan het tafeltje rechts zitten drie vrouwen waarvan er twee zo mooi zijn dat mijn wijn ervan begint te glanzen. Spaanse wijn, toch wel wat gewend zou je zeggen. Mijn humeur wordt al wat beter en even later zelfs uitstekend als het eten op tafel komt. Werkelijk voortreffelijk. Echt onwaarschijnlijk lekker voor een totaalprijs waar het eerst bezochte restaurant nog geen voorgerecht voor serveert.
Een echt moraal heeft dit verhaal niet, hooguit een aanrader: Mongolisch eten in Denemarken, doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten